Για νέους, μπερδεμένους, παλιμπαιδίζοντες, κατα φαντασίαν ώριμους και ξερόλες, όπως εγώ.
. . . . .
Ναι, αποσιωπητικά! Τι σόι γυναίκα θα ήμουν χωρίς αποσιωπητικά??

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Αι χαβ αμπσολούτλυ νο αηδία

    Καθόμουν στο κρεβάτι για ώρες, μην κάνοντας τίποτα, στο σκοτάδι. Ενα σωρό βιβλία και κόμιξ με περίμενουν τριγυρω για να με απασχολήσουν, όπως και η πτυχιακή με περιμένει εδώ και ένα χρόνο και οι στοίβες πράγματα που αρνούμαι να τακτοποιήσω και οι μπόγοι ρούχα που έχω παραπετάξει σε μια καρέκλα.
    Αλλά τίποτα δεν με συγκινεί. Ούτε η μουσική. Ούτε το διάβασμα. Ούτε οι σειρές. Ούτε η γυμναστική. Ούτε η σχολή. Ούτε το μπλογκ. Ουτε το θέατρο ή το σινεμά. Ούτε η δουλειά. Όσο είχα δουλειά, τουλαχιστον ξεχνιόμουν, αλλά φαγώθηκα να φύγω. Και τώρα κοιτόμουν άπραγη στο κρεβάτι. Μέχρι που νύχτωσε. Δεν μπορούσα ούτε να κοιμηθώ, ούτε να αυνανιστώ να ξεχαστώ. Τίποτα. Είχα στραγγίξει.

Αυτός ήταν ο δικός μου πάτος. Ένας κόσμος όπου περιφέρομαι άσκοπα και χωρίς διάθεση για τίποτα. Ούτε για να φάω. Και ναι, αυτό είναι μεγάλη ένδειξη για μένα. Τηλέφωνα χτυπούσανε, αλλά τα αγνοούσα αποδοκιμαστικά.

    Μέχρι που βαρέθηκα. Κοίταξα το κινητό. Το αίσθημα οτι κάποιος με αναζήτησε με αναπτέρωσε κάπως. Μιλάω με έναν, δύο, τρεις φίλους. Που δεν έχουν ιδέα. Και μόνο η φωνή τους με κάνει και νιώθω καλύτερα. Σηκώνομαι.
    Στον καθρέφτη δεν με αναγνωρίζω. Χάλια, όλα χάλια. Κάθε πέρσι και καλύτερα.

Όμως κάτι βγήκε σε καλό. Αποφασίζω να κανονίσω συνάντηση για την πτυχιακή. Και να γράψω αυτό το ποστ. Κάτι είναι κι αυτό.

Μου φαίνεται θα αργήσω να ξεπεράσω το αυτοβιογραφικό στυλ. Καλώς σας βρήκα.